Zaduszki, wspomnienia i poezja

***

Zimny wiatr uderza w twarze

tak przygnębione i zamyślone.

Uzdrawiają się dusze-ożywają, budząc się z wiecznego snu

Przy mogiłach najbliższych

Stoją żywi

w zadumie

Z głośników płyną słowa

ich sens uderza w serca

zbiegają się myśli śmiertelników

wokół sensu istnienia

i we wspomnieniach

dalekiej przeszłości

Patrzą sobie w oczy

tak bardzo podobni i jednolici

w swym cierpieniu

zapalają znicze

tacy sami

wobec śmierci

Płoną ognie wieczności

01.11.1998r.

W Dzień Zaduszny, zanurzona we wspomnieniach z dzieciństwa siadam w kuchni ukochanej Babci. Wdycham zapach gotowanego jedzenia i czekam przy stole aż Babcia nałoży mi na talerz pyszną porcję ... wiercę się w oczekiwaniu;-)

Ciepło mi i niesamowicie dobrze w Jej obecności.

Innym razem śmieję się w głos razem z Nią z błachych opowiastek, wpatrując się w Jej ciepłe, pełne dobroci oczy.

Tak wiele jest wspomnień, tak wiele czasu, którego nie spędziłam z Babcią, a mogłam...choć wydaje mi się, że w kazdej ostatniej chwili, jaką Jej ofiarowałam, oddałam Jej całą swoją, uwagę, troskę i poświęcenie.

Dom bez niej, mój rodzinny dom, pozostał pusty, a w Jej pokoju nadal jakby wyczuwało się Jej obecność. Choć minęły ponad trzy lata od Jej odejścia. Teraz, po latach, zamierzam na tę ziemię rodzinną powrócić i wybudować tam swój dom...wedle Jej życzenia.

 Gdybym tylko posłuchała Jej wcześniej...!

W moim  sercu smutek i ciepłe wspomnienie radosnego, słonecznego dzieciństwa, w którym bezustannie Babcia była obecna.

Panie, świeć na Jej duszą...

Piwonie, ukochane kwiaty mojej Babci.

Ich zapach to zapach czasu spędzonego w Jej towarzystwie, zapach Lata z dzieciństwa i zapach Jej samej.