I bunt dwulatka...

już stopniowo się pojawia.

Choć do ukończenia dwóch latek pozostały mojej małej córci wnet dwa miesiące, można zauważyć u niej wiele nowych cech, których siła przejawiania bierze coraz większą moc. Tutaj nade wszystko potrzebna jest cierpliwość, i wytrwałość w konsekwencji.
Zmęczonym i zapracowanym rodzicom, o wiele trudniej przychodzi walczyć z tym małym złośliwym chochlikiem, który zamieszkał w małej główce naszej rezolutnej Agaty.

Buntuje się coraz częściej i coraz bardziej przeciw najzwyklejszym codziennym czynnościom. Przy czym słowo "nie" stało się jednym z najczęściej używanych przez Nią słów. Trudno ocenić, czy czasem wypowiada je z chęci zwykłej przekory będąc skorą do zabawnych igraszek, czy też rzeczywiście tak myśli. I tak, zwykłe ubieranie staje się po chwilą walką, bo mała nie ma zamiaru akurat wkładać spodni. Jedzenie obiadku to niemal dyplomatyczna wymiana zdań, zachęcająca w przeróżny sposób do spożycia posiłku. Bardzo często kończy się wypowiadanym "nie" po wielokroć, kiwaniem główką w obie strony i charakterystycznym mrużeniem oczu; patrząc na jej mimikę twarzy można się poczuć jak w rozmowie z niemal dorosłym człowiekiem. Gdy Ją o coś poproszę, słyszę "nie". Gdy zaczynam tłumaczyć, reakcją jest płacz, błyskawiczny. Gdy czegoś zabraniam - podobnie, płacz przechodzi w żałosny lament.

Bardzo weszło Jej w krew powtarzanie. Dubluje wszystko - głos, gesty, mimikę. Gdy słyszy śmiech, często z powodu Jej zachowania, również się śmieje. Wtedy rozumiem, że Ona nie wszystko pojmuje tak, jak nam się wydaje. Że Jej rozwój przypomina wspinanie się po schodach - własnej, coraz bardziej świadomej egzystencji.

Próbuję odtworzyć w pamięci zachowanie Starszej w wieku Młodszej. O dziwo, niewiele mogę sobie przypomnieć. Wydaje mi się, że "prawie" nie było przy Starszej tak trudnych jak teraz, momentów. Chyba tylko mi się tak wydaje.

Agatka wreszcie porozumiewa się z nami, będąc tego faktu bardziej świadoma niż kiedykolwiek. Nie zawsze słucha, ale wiem, że rozumie już niemal wszystko. Jeśli nie wyrazi tego swoją mową, widać to w Jej oczach. Ona mówi po swojemu, my Ją rozumiemy. A może nam się tylko tak wydaje, bo przecież świat dorosłych to nierzadko świat wyrażania próśb, opinii, czasem rozkazów... w którym gubimy umiejętność zwykłego słuchania. Może nadeszła pora, byśmy wsłuchali się jeszcze bardziej w nasze małe Dziecko.