Bez niego

Wszystko było bez niego.

I dzień pełen wrażeń, i spacer  z córeczką. I kawa, co nie smakowała tak dobrze jak z nim, i obiad i wizyta u znajomych. I noc, a nawet dwie. I weekendowy wieczór. I niedzielny poranek. I słońce za oknem. I wiosenna pogoda. I krzątanina w domu. I brak. I brak. Kogoś brak.

I choć często się mijamy, bo codzienność. Bo mało czasu. A potem potrafimy kłócić się o banały. A przecież on miewa drugie zmiany, gdy cały tydzień widzimy się odwrotnie. I wtedy też go nie ma.  Znaczy się jest rano, gdy idę do pracy, a gdy ja jestem wieczorem w domu, on jest w pracy.

Tęskniła Starsza. Pytała Młodsza. Jak tu nie tęsknić  za Tatusiem, który zostawił swoje serce w domu.

A gdy już wrócił, cały i zdrowy to i nocy nie przespałam, bo sen albo płytki albo nie przychodził. Starsza też się wierciła, bardzo chciała spać u mamy. Młodsza zdążyła cztery razy się wybudzić  zanim o drugiej w nocy usłyszałam wreszcie wyczekany zgrzyt zamka w drzwiach.

Jesteś. Boże, jak dobrze. Dobrze, że jesteś.